Zweetfabriek Schaap

Peoplezz!

Hier dan weer een nieuw blogje. Ik wou dit weekend een blog plaatsen, maar het internet hier werkte weer eens niet mee.. Wat ben ik blij als ik thuis weer binnen een uur al me mail en berichten kan checken.. Anyways, uiteraard weer een jongensboek vol aan avonturen beleefd! De nieuwe vrijwilligers zijn garriveerd, de rust is dus over in het hostel. Maar daarvoor in de plaats is er ook een hoop lol gekomen.. Verder is het nieuwe Wa Yiri geopend, is de bbq weer goed gebruikt, ben ik keihard afgezet bij de plaatselijke slager, heb ik even voor uroloogje gespeeld, hebben we weer eens 'Hide and Seek' (verstoppertje) gespeeld en heb ik me in het ziekenhuis een middag lopen opvreten van frustratie en woede ivm de Afrikaanse bureaucratie en niet-meewerkende mensen in het ziekenhuis (gelukkig zijn dat maar heel weinig mensen!). Daarnaast is ook de maffia actief geworden in Wa en is het moordspel geintroduceerd. Uiteraard vergeet ik weer een hele hoop, maar moet ook aan de lengte van de blog denken. ;) Daarnaast is een lang verblijf in het internetcafe ook niet echt relaxed. Het is het hier nu nl erg warm (30+) met een hoge luchtvochtigheid van 80-85%, en in het internetcafe is het altijd nog een tikkie erger. Oftewel het zweet loopt me overal uit en overal in..  :|

Het nieuwe Wa Yiri, oftewel Childrens Home, is geopend! Het oude was afgebrand, zoals ik al had verteld, en het nieuwe was bijna af. Alleen duurde en duurde het maar voordat het woonbaar zou zijn. De dag van verhuizing is, zonder overdrijven, de laatste paar weken minstens 5 keer uitgesteld. Maar vorige week maandag was het dan eindelijk zover: de dag van de verhuizing van de kids! 's Ochtends nog een hoop gedaan in en rond het nieuwe huis, onder andere middels een pikhouwel een stuk of 12 blaren gekweekt op mijn tere handjes. Maar die middag ginge we dan de kids halen. Ze wisten al dat we ze zouden komen ophalen en ze stonden ons dus ook al op te wachten met hun tas vol met kleren. Ze stonden letterlijk te springen en gillen van geluk en opwinding, Eric was even goed stil en had even zijn moment van geluk toen hij dat zag. Die avond met alle vrijwilligers en alle kids gegeten, Fried Rice with Chicken van (uiteraard :) ) Point Seven. (Ik kom daar zo vaak, dat toen de bestelling werd opgenomen ik werd overgeslagen en gelijk mijn standaard maaltje werd genoemd.. ) Die dag was een leuke dag en ik begreep toen wel wat er zo leuk kon zijn aan een kinderhuis in Afrika. Ik vond dat eerder altijd zo'n cliche, maar daar ben ik nu wel van terug gekomen. Het Wa Yiri draait, op wat kinderziekten na, goed en voor de kids is nu ook de vakantie voorbij en is de school weer begonnen. Er zijn er een paar goed ziek geweest een ochtend, maar toen ik bij ze was klaarde ze alle ineens erg op. Het nieuwe Lourdes is dus geen plaats, maar loopt gewoon rond in Wa ;)

Om maar in dezelfde leeftijdscategorie te blijven: Mathew, het ernstig ondervoede kindje bij het Rehab. De dag na de vorige blog hebben we besloten om hem te laten opnemen in het ziekenhuis. Hij was er echt slecht aan toe en ik wou niet nog langer wachten. Eric had eigenlijk de hoop al op gegeven, maar toch naar het ziekenhuis gestuurd. Samen met Marion, ben ik mee gegaan naar het ziekenhuis om te helpen bij de opname. Ik heb ondertussen me ingangen bij het ziekenhuis en dan wordt zo'n kind een stuk sneller opgenomen dan als het kind (moeder dus eigenlijk) de normale wegen moet bewandelen. Mathew was dus snel opgenomen en had de benodigde brief gekregen waarin stond dat Child Support alles zou betalen. In de veronderstelling dat alles geregeld was (we hadden de arts al opdrachten zien geven over medicatie) zijn we weer richting huis gegaan. Die middag wouden we nog even kijken hoe het met hem ging en toen we op de afdeling kwamen, hoorde we dat de moeder bij de Dispensary (apotheek in het ziekenhuis) was om medicijnen te halen. Toen we daar aankwamen bleek dat de moeder de medicijnen niet mee kreeg omdat ze er niet voor betaalde (hoefde ook niet, want bij de dispesary zouden ze moeten weten dat Child Support alle kosten achetaf betaald en dat de patienten niets hoeven te betalen). Gelijk ertussen gesprongen en de brief van Child Support onder de neus van de medewerker gedrukt. Die zei echter dat hij daar niks mee kon, omdat hij Child Support niet kende. Toen kwam de eerste frustratie al opzetten, want dit hadden Eric en ik een tijdje geleden ook al meegemaakt bij een andere patient. De apotheek dus zelf binnen gegaan voor wat directer overleg (medicijnen worden vanuit een uitsparing in de muur uitgegeven aan de mensen) en gelukkig kwam ik daar de apotheker zelf tegen. Die man hadden we bij de vorige strubbelingen ook gesproken en die heeft ons toen geholpen. Alleen bleek die man nu glashard te ontkennen dat er een samenwerkingsverband was met Child Support. Ik kon die man wel schieten, hij moest me nog kennen van de vorige keer, een blanke herkennen en herinneren ze nl altijd, en nu liep die gewoon glashard te liegen tegen me! Daarnaast lag er achter mij een mapje van het ziekenhuis met daarop Child Support geschreven, maar dat kende de man niet ofzo toen ik het hem aanwees. Ik ging dus langzaam richting 'boiling point' ! Jammer genoeg was de directeur van het ziekenhuis niet aanwezig, die had er zeker voor gezorgd dat alles nog binnen een halve minuut was geregeld. De beste man is namelijk de hoogste persoon in het ziekenhuis (hierarchie is hier ontzettend belangrijk, 10 keer erger dan in NL) en zit in een soort van raad van Commissarissen van Child Support. Uiteindelijk zijn we bij een aantal hoge mensen geweest, veel nieuwe handige ingangen leren kennen en net voordat 'boiling point' werd bereikt kregen we dan eindelijk de medicatie mee.. In gedachten ff die apotheker 'de vinger'  gegeven toen we terugliepen naar de afdeling, voordat we richting ons welverdiende biertje bij Kaatore gingen. De beste man daarna nog een paar tegengekomen, maar hij zegt geen boe of ba, dus denk dat ie redelijk op z'n flikker heeft gekregen van z'n meerdere. Die waren namelijk 'not amused' van z'n actie. Met Mathew gaat het nu wat beter, maar nog steeds slecht. Hij is een week geleden ontslagen uit het zkh en is nu weer in het Rehab. Hij is wat aangekomen in gewicht, maar het is nog steeds een hoopje ellende. Hij kan maximaal 5-6 weken in het Rehab blijven, dat is het beleid. Maar misschien kunnen we wat extra tijd regelen. Maar Mathew z'n D-Day wordt niet het Rehab, maar zijn voeding thuis. We kunnen hem hier misschien met veel moeite weer wat beter op gewicht krijgen, maar als het thuis weer verder gaat zoals voor de opname, is alles natuurlijk voor niks geweest. Jammer genoeg kunnen we dat niet controleren, omdat hij komt van een dorpje wat een uur rijden is en waar wij nooit in de buurt komen. Maar vandaag heb ik hem voor het eerst zien staan, dat zag er al heel anders uit, dan al jammerend tegen zijn moeder aan hangend. Hou jullie op de hoogte!

Om maar een beetje in het medische te blijven: me eerste circumcisie is een feit! Ik had er een gezien, toen Theodore me opbelde en zei dat hij nog twee patienten had voor een circumcisie. Hij zou me de ochtend van de circumcisie nog even bellen en ophalen tegen 7 uur 's ochtends, en dat op een zaterdag! Ondertussen ken ik Theodore al goed genoeg om te weten dat 7 uur niet de Westerse 7 uur is, maar de Ghanese! (Ghanezen zeggen: You got a watch, we have time) Dus geen wekker gezet en me laten wekken door Theodore die voor zijn doen nog redelijk vroeg was, kwart voor 8. Alleen stond hij al voor de deur en lag ik nog in bed.. :) Binnen een paar minuten zat ik achterop de motor en na iets meer dan een half uur na het ontwaken, lag de eerste patient al op de tafel. Die deed Theodore toch nog even voor, omdat we er toch twee hadden. De tweede mocht ik zelf doen. Als verdoving werd er wat lidocaine (verdoving) ingespoten. Best raar om te snijden in dat stukje lichaam waar je als man natuurlijk altijd trots op bent! Was blij dat ik het niet was. Het ging allemaal wat langzamer dan bij Theodore uiteraard, maar ging vrij goed al zeg ik het zelf. Alleen op een gegeven moment begon de verdoving uit te werken (de man begon te kermen van de pijn bij het hechten) en nam Theodore het over, om het wat sneller af te krijgen. Moest enkel nog wat gehecht worden. Al met al was ik vrij tevreden haha.. Die jongens waren wat minder blij, die liepen wijdbeens naar huis.. Al was dat op zich best een grappig gezicht :)

Van de circumcisie over naar de nieuwe vrijwilligers. De afgelopen weken zijn ze allemaal aangekomen: Claar (fysiotherapeut), Chrissy, Dianne (beide HBO-V student), Elianne (ergotherapeut), Kim (verpleegkundige) en Mathilde (lerares). Dat betekende dat ik het alleenrecht op mijn slaapkamer verloor en dat ik nu met Mathilde op 1 kamer lig. Ook nu, pa en ma :), wees gerust: aparte bedden.. Het is even wennen, je privacy is gereduceerd tot nul, je bent bijna nooit alleen en moet met velen rekening houden. Maar, het is wel erg gezellig. De komst van de nieuwe volunteers zorgde ook voor de komst van nieuwe spelletjes. Zo hebben we laatst met z'n allen het moordspel gedaan (is van de Lama's, als je het niet kent -> zoek maar eens op op YouTube). Vooral de uitbeeldingen van het crematorium, de key-soap (wordt hier door ons voorgeschreven als laxeermiddel, vul de uitbeelding maar in..) en de dildo die een spiraal werd, waren hilarisch! Daarnaast hebben we vannacht tot een uur of 1 het spel maffia gedaan. Duurt ff om uit te leggen, dus doe ik niet. Maar is erg verslavend en we hebben wel vier keer gezegd dat dit toch echt het laatste spelletje zou zijn :) Die spelletjesavonden worden dus voortgezet!

Maaruh hoe ist bij jullie? Veel gemist bij Gramsberger feest (retorische vraag natuurlijk). Ten Miles bij iedereen gelukt? De frequentie van het kroeg-bezoek hoog gehouden? Ff weer snel weer de gebruikelijke reacties op de reacties. Mars, ckr naar me zin! De 19e staat genoteerd! ;) Zwiers, jij en zomervakanties vanaf Schiphol, dat gaat denk ik nooit meer goed komen! Kan me nog een ander ritje naar Schiphol herinneren :) Maar mooi dat het toch een geslaagde vakantie was! John, die terugkomst wordt denk ik weer een cultuurschokje ja. We'll see.. En die inspiratie, tsja, ik had vele inspiratiebronnen :) Wyke, next time ben ik weer van de partij! Was het leuk met Zach? Jelle, die reis komt er misschien wel.. Lijkt me steeds gaver! Jij veel plezier in Zwolle he ;)

Mensen, dat was hem weer.. Ik word ge-smst dat mijn biertje koud staat -> 625 ml koud vocht in Ghana :) Dus ga er snel vandoor..  Ik zou zeggen: Houdoe maar weer!

Schaap