The trip

7 december 2008 - Wa, Ghana

Peoplezz!

 

Back in Wa again! Na zo’n tweeënhalve week zijn we afgelopen donderdagavond weer in ons Ghanese hometown gearriveerd. Het was een erg gave reis en ontzettend mooie dingen gezien. Mali is echt een mooi land om heen te gaan. Toen ik er liep, had ik een beetje het idee dat ik in het Afrika van de Lion King liep. Het land is wel een erg armoedig land. Erg gave dinge gezien en ook weer echt typisch Afrikaanse dingen beleefd. Het was soms wel ff afzien, maar dat werd op een gegeven moment ook wel leuk en een soort van sport als je eraan gewend was.

 

De dag voor vertrek zijn we naar de markt gegaan en hebben we oude tweedehands kleren gekocht. Ons was verteld dat je die kleding goed kon ruilen tegen souvenirs in Mali (in Ghana is kleding goedkoper dan in Mali). Dus voor 2,3 Ghana Cedie (ca 1,5 euro) een oude Tommy jas gekocht, incl brandgaten :).

Op de dag van vertrek moesten we nog van alles regelen. Vanuit NL moest er een MoneyGram overkomen (thnx Sanne ;) ), want we hadden niet genoeg contant geld bij ons en we konden nergens pinnen tijdens onze reis, kan in Wa ook niet. Daarnaast moesten Claar en ik onze paspoorten nog terugkrijgen van de ‘immigration service’. Met ons visum kon je nl niet Ghana uit en daarna weer terugkomen. Gelukkig heeft Eric er een vriendje zittten en werd het geregeld. Alleen in Ghana weet je nooit wanneer iets geregeld is. Dus toen ik zoals afgesproken maandag bij de immigration service aankwam om de paspoorten op te halen, kwam er ff een luid gevloek. Ze waren dicht. Ze bleken een grote rampenoefening te hebben en dat kon nog wel wat uurtjes duren en die uurtjes hadden wij niet. Via Rowald het nummer van een immigration mannetje gekregen, na een belletje kwam de man ze persoonlijk brengen naar Erics huis, leve Afrika!

Toen waren we klaar voor vertrek! Begin van de middag afgezet bij het tro-tro station. Een tro-tro is een soort van minibusje waar je goedkoop mee kan reizen, zit altijd propvol (lees maximale aantal personen zoals in NL plus minstens de helft), zou nooit de APK-keuring halen en vertrekt pas van het tro-tro station als hij (bijna) vol zit. Na een uurtje wachten vertrokken. Onderweg viel de deur er een paar keer uit, na een paar korte reparaties kwamen we na een paar uur aan in Hamile, het grensstadje. Daar het plaatselijke guesthouse gepakt en ’s avonds gelijk ons visum voor Burkina Faso geregeld. Dan zouden we snel de grens over kunnen de dag erna. ’s Avonds op straat gegeten, werd een budget-reis. ;)

De dag erna ’s ochtends vroeg de grens over en de bus naar Bobo (stad in Burkina) gepakt. In de bus bleken we al genaaid met de prijs voor de bus, na wat discussie het te veel betaalde geld toch terug gekregen. Het bleek dat een of ander mannetje uit Hamile dat ons ongevraagd en zichzelf opgedrongen had ‘geholpen’ met van alles, ons had genaaid bij de bus. Na ruim 5 uur bussen aangekomen in Bobo. Nadat we een hotel hadden gepakt, ’s middags ons visum voor Burkina laten verlengen en de bus naar Mopti (stad in Mali) voor de volgende dag geregeld. ’s Avonds ergens wat gegeten en daarna nog naar een optreden van Afrikaanse muziek geweest. Bobo is een erg leuke en gezellige stad. Je kan er leuk rondlopen en wat drinken.

De volgende dag er vroeg uit om, na een ontbijtje op het dakterras met de opkomende zon, nog wat van de stad te zien. We zijn naar een oude moskee gegaan, mbv modder gebouwd, en naar een oude wijk. Daar leefden ze nog redelijk traditioneel. Het goedkope millet-beer (pito geheten in Ghana) werd daar nog echt traditioneel bereid. Na het uithangen van de toerist, onze spullen gepakt en richting het busstationnetje gegaan. Om 10 uur moesten we aanwezig zijn,om 11 uur zouden we vertrekken. Dus om 10 uur daar, zaten nog niet veel mensen. Om 11 uur geen tekenen van aanstaand vertrek, 12 uur niet, 13 uur niet… Pas na ruim 7 uur wachten, vertrokken we! Het busje was een soort (sorry voor het taalgebruik, maar waarschijnlijk snapt iedereen het dan gelijk ;) ) Turkenbusje. Aan beide kanten twee bankjes voor twee personen, waar je eigenlijk maar nauwelijks met ‘anderhalf’  persoon op kon zitten. In het midden dan een middle-seat, soort klapstoeltje in het gangpad. In totaal 4 rijen en dan voorin de chauffeur met een 2-pers bankje ernaast. De bus werd een meter hoger gemaakt door de bagage op het dak. Toen we vertrokken zaten we op onze rij nog met 4 personen. Dat ging redelijk. Toen we bij een tankstation stopten om te tanken, hebben we maar 3 blikjes bier laten halen om te vieren dat we eindelijk vertrokken. Nog vol goede moed… Dat hield na 5 minuten op! Toen kwam er een beer van een kerel bij ons op de rij zitten. Ondanks heftig protest van ons blanken (het kon gewoon niet, zo krab zouden we zitten) kwam hij er toch zitten. In Ghana zijn we wel wat gewend, maar dit sloeg alles! Hij ging in de ruimte tussen 2 mensen zitten, dan zat ie gewoon half op schoot bij twee mensen, na wat heen en weer wrikken ‘viel’ hij dan uiteindelijk tussen de twee personen (waar ik er 1 van was). Je kon je nauwelijks bewegen, knieen tegen elkaar en tegen die van je buren, en je moest schuin zitten, want onze bovenlichamen waren te breed om recht te zitten. Daarnaast bleek na een tijdje rijden, dat de remmen het nauwlijks deden (het remmen voor iets begon kilometers van tevoren, een noodrem zat er dus totaal niet in!) en toen het begon te schemeren bleek dat de enige verlichting een enkel stadslicht was. Toen het echt donker begon te worden, stopte de chauffeur en na wat gesleutel deden de beide dimlichten het weer. Ondertussen waren wij al aan het overleggen of dit wel zo verstandig was, maar toen bleek dat de lichten het weer deden, toch maar verder gegaan. Op een sukkeldrafje richting Malinese grens. Daar kwamen we rond half 9 aan. Visum snel geregeld, maar toen kwam de douane voor de bagage. Vooraf werd in de bus geld ingezameld om de douane om te kopen zodat het niet zo lang duurde. Toen we bij de douane kwamen controleerden ze maar 1 tas (we hadden ze immers omgekocht), maar in uitgerekend die tas bleek een doek te zitten wat niet ingevoerd mocht worden. In totaal moest er 50.000 CFA (ca 80 euro ) betaald worden voordat we verder mochten. De vrouw van wie die tas was, wou of kon het niet betalen. Dus werd er door de chauffeur een overleg ingelast over hoe we het gingen betalen. Een aantal wat welgesteldere mannetjes had al wat extra betaald, of wij als blanken ook wat wouden betalen. Gezegd dat we dat zeker niet zouden doen en dat wij vonden dat of zij of die bagage de bus uitgingen als ze niet zou betalen. Daar werd ontsteld op gereageerd: dan moet die vrouw hier blijven en ze heeft geen vervoer. Ja, ze zijn hier wat socialer dan wij… Na ruim 4 uur was er blijkbaar genoeg geld opgehaald en konden we weer vertrekken. Dus ons weer opgevouwen in de bus en koers gezet richting Mopti waar we rond 6 uur zouden moeten aankomen. Na weinig slaap (kon geen houding vinden in me opgevouwen status) stopten we ergens om half 6, we dachten dat we er bijna waren. De chauffeur ging ff slapen, er werd voor de zoveelste keer weer aan de auto gesleuteld door het meegereisde manusje van alles en de moslims ontrolden hun meegenomen matje en begonnen hun ochtendgebed in te zetten midden op de weg. Op een gegeven moment vonden wij dat de chauffeur al wel lang genoeg had geslapen en werd geprobeerd hem wakker te maken. Dat ging moeizaam, toen hij eindelijk wakker werd en opstond liep hij als een dronken malloot te zwalken op z’n benen. Dus wij ff geroken aan het cola-flesje waar die af en toe uit dronk -> de alcohol walm kwam je tegemoet en dat flesje was vol toen we weg gingen. Lekker, een dronken chauffeur, nauwelijks remmen en als sardientjes in een auto. Toen we al slingerend over beide lege weghelften verder reden, zaten Mark en ik klaar om in te grijpen mocht het nodig zijn. Na een paar uur rijden, kwamen we aan in een stadje. Voor ons was net een andere tro-tro gestopt bij een van de vele douane-posten. Door de combi slechte remmen en alcohol kwam onze bus niet tijdig tot stilstand en reed met lage snelheid tegen de andere tro-tro aan. Kwam de chauffeur op een leuke boete/omkoping te staan, maar hij mocht toch doorrijden. Het gekke was dat niemand in de bus van alles wat er gebeurde (lichten, remmen, dronkenschap, aantal personen) er wat van zei, behalve wij. Terwijl andere mensen het ook voor Afrikaanse begrippen, niet normaal vonden.

 

Uiteindelijk kwamen we na een busreis van ruim 21 uur aan in Mopti. We waren net op tijd in Mopti om de boot naar Timboektoe te pakken, maar bij de organisatie van de boot aangekomen te zijn, bleek dat dat de boot pas de volgende ochtend zou aankomen. Dus een hotel uitgezocht en ff Mopti bezocht. In het hotel zouden we dan voor het eerst op het dak slapen, maar er was wel een zwembadje :) in het hotel. De hotels zijn best duur (voor Afrikaanse begrippen) in Mali, op het dak slapen kan bijna overal en is goedkoper. Mopti was niet echt bijzonder, veel erg opdringerige straatverkopers die je maar moeilijk van je af kon slaan. ’s Avonds nog ff gezwommen en na een goed smakend Malinees biertje op het dakterras van het hotel naar ons ‘bedje’ gegaan. We lagen op een dun matrasje met een muskietennet eroverheen op het dak van het hotel. Onszelf goed ingepakt, want het werd ’s nachts best koud (uiteraard voor Afrikaanse begrippen ;) ). Na een blik op de sterrenhemel boven me bedje, de oogjes gesloten.

 

Sliep best goed, viel niet tegen dat buiten slapen. De volgende ochtend naar de boot gegaan, die lag er alleen nog niet. Maar, zo werd ons verteld, hij zou om 9 uur aankomen en om 10 uur vertrekken. Tegen 9 uur geen boot, en na wat informeren bleek dat de navigatie kapot was en dus ’s nachts niet was gevaren. Maar vanavond zou die aankomen en vertrekken. Dat betekende nog een dagje Mopti. Spullen gedropt en de oude wijk van Mopti bezocht. ’s Avonds na het eten op straat, terug naar de aanlegplaats van de boot: nog niets te zien. Tegen 12 uur kwam die aan. Toen begon het gevecht om een (goed) plaatsje op het dek. Mark en Claar renden de boot op met wat spullen, ik bleef achter om de andere spullen te bewaken. We hadden een best goed plaatsje, midden tussen de militairen (uiteraard incl hun geweren, Afrika;) ) en hun families. Ons gekochte matje uitgespreid, de extra slaapkleding weer aangedaan, onze gekochte djehballa (goed geschreven? Zo’n shawl die de Arabieren altijd over hun hoofd en gezicht hebben ter bescherming voor de zon en zand) om ons hoofd geslagen en toen gaan slapen. De volgende dag zouden we dan wel vertrokken zijn, dachten we.

 

Dat was dus niet zo. Toen we wakker werden lagen we nog netjes in Mopti. Maar vlak daarna vertrokken we dan wel. De bootreis (over de Niger) naar Timboektoe duurde in totaal twee dagen. Erg mooie omgevingen, dorpjes en leuke traditionele vissersbootjes gezien. Het landschap veranderde steeds meer richting woestijnachtig naarmate de toch vorderde. Het avondeten bestond uit vantevoren gekochte blikken witte bonen in tomaten saus. Het ontbijt en de lunch bestond uit eveneens vantevoren gekochte stokbroden en blikjes tonijn. Op de boot zouden we nl niks kunnen kopen. Was erg gaaf om de zonsondergang te zien boven die mooie omgeving.

Na 2 dagen meerden we aan om onze reis per bush-taxi voort te zetten richting Timboektoe. Het tweede hotel wat we bezochten beviel ons wel, tassen op het dak gelegd en na het eten werden we uitgenodigd door een Touareg (een volk van nomaden die leven in de Sahara) om traditionele Touareg thee te drinken. Met de Touareg hadden we een goede deal gesloten voor een driedaagse woestijntocht op kamelen.

 

Na het wakker worden even Timboektoe verkend. Was weinig boeiends aan, een stad met vergane glorie. Ging ook meer om de naam dat we er heen gingen ;) Na het sturen van wat kaartjes voelde ik me alleen steeds minder te voelen. Dus naar huis om nog wat te slapen voor we de woestijn in zouden gaan. Bij het wakker worden leek het alsof ik koorts had (alle mogelijke medicijnen mee, maar geen thermometer, dus konden niet meten). Leek me niet zo slim om met koorts de woestijn in te gaan, dus na wat wikken en wegen besloten om achter te blijven. Toen bijna twee dagen achtereen geslapen. Toen Mark en Claar terug kwamen de derde dag was ik nog steeds niet honderd.

 

De volgende dag met een four Wheel drive richting Dogon Contry gereden. Uiteraard werd er tijdens deze reis ook weer het nodige aan de auto versleuteld en een band verwisseld. Tijdens deze rit kwamen we ook weer de nodige dorpjes te zien. Vooral in de dorpjes kon je goed merken dat Mali armoediger is dan Ghana. De mensen hebben nog minder dan in Ghana. Laat in de middag kwamen we aan in de Dogon. Dit is een gebied waar de mensen in dorpjes wonen die tegen hoge kliffen zijn gebouwd. Erg gave omgeving! Je loopt daar rond met een gids en je loopt ’s ochtends van 7 tot 11 uur en tussen 15 en 18 uur. Daartussen is het te heet. We sliepen iedere keer in een dorpje, in ieder dorpje is een soort van eenvoudig hotelletje. Vooral de eerste dag was erg mooi, toen klommen we via rotsweggetjes de klif op. Daar bezocht je dan zo’n dorpje en had je een perfect uitzicht! Via een smalle rotsspleet weer afgedaald, niet bestemd voor hoogtvrees mensen :) . In totaal 4 dagen rond gehobbeld in de Dogon. Toen hadden we het wel gehad en hebben we koers gezet richting Djenne.

 

Middels een oude Mercedes zijn we de Dogon uit vervoerd en daarna in een Peugot-taxi. Dat is het goedkope vervoersmiddel in Mali, het zijn oude Peugots 505 volgens mij. Het model had ik nog nooit gezien. Maar in zo’n stationauto met 2 banken zit je met 9 personen opgepropt en uiteraard weer de bagage op het dak gebonden, de bagage wordt vaak vergezeld door geiten… Djenne is een mooi stadje waar een Nederlander (Ton van der Lee) woont die daar een erg mooi huis heeft gebouwd. Over zijn vertrek naar en het opbouwen van het leven in Djenne heeft hij een boek geschreven, ‘het zandkasteel’. De eerste berichten waren dat Ton niet in Djenne zou zijn, onze gids kende hem en hij zei dat hij in NL was. Maar toen we eenmaal op de boot richting Djenne zaten (is een eiland), bleek dat ie net die ochtend was aangekomen. Toevallig liepen we hem de volgende dag tegen het lijf, kort een praatje mee gemaakt en toen begonnen met de tour door Djenne. Na een ochtendje touren vertrokken we ’s middags weer uit Djenne. Djenne was ons laatste item op de reis door Mali. Onze gids had de dag ervoor kaartjes voor een bus richting Burkina Faso geregeld. Die zou tegen 14.00 uur uit Mopti vertrekken en rond 15.00 uur langs Djenne komen. Er is weinig verkeer Djenne uit, maar we konden meerijden met iemand alleen waren we dan wel te vroeg. Onze gids ging gelijk naar Mopti terug. Dus stonden we vanaf 12.00 uur al te wachten op de bus, maar uiteraard was de bus weer eens niet op tijd. Om 21.30 uur was de bus er nog steeds niet en kregen we steeds meer het idee dat onze gids ons genaaid had, al zei hij iedere keer aan de telefoon dat de bus er echt zo zou aankomen. Om 21.30 kwam er een bus langsrijden die ook naar onze bestemming ging, die maar genomen. Toen we ’s nachts om half 3 ergens in een stadje een break hadden met de bus, kwam onze eigenlijke bus ineens voor onze bus staan… Dus niet genaaid, de beste man was pas tegen 22.00 uur langs Djenne gekomen. Toen toch maar weer die bus genomen, omdat die eerder vertrok en dus eerder aankwam. Tegen 7 in de ochtend kwamen we aan en gelijk de volgende bus gepakt naar Bobo. Tegen enen kwamen we daar aan. Daar heerlijk een relaxte laatste middag gehad. Nog ff lekker gegeten en ’s avonds nog een drankje gedaan. De volgende dag de bus richting de grens met Ghana waar we in het begin van de middag aankwamen. De Ghanese douanebeambten kenden ons nog van de heenreis en na een praatje gemaakt te hebben, richting tro-tro gegaan. Na wat strubbelingen bij het vertrek (ze wilden nog wat extra mensen erin proppen) en na het verwisselen van een band onderweg, kwamen we dan tegen zessen aan in ons tijdelijke woonplaatsje Wa. Eric haalde ons op en bij Point Seven (zie vorige blogs) wat eten gehaald. Daar wist het vrouwtje precies wat ik altijd neem, ik was weer ‘thuis’ ;)

 

De afgelopen dagen een beetje gerelaxed. Beetje internetten, beetje lezen, beetje dit, beetje dat. Gisteravond hebben Mark en ik een afscheids-bbq gehad. Daarbij een mooie speech en persoonlijke bedank-brief gekregen van Eric en Jerry. Ik heb niet vaak het idee gehad dat ik bezig was met ontwikkelingswerk. Natuurlijk in de blogs af en toe met een knipoog, maar niet echt vaak in het dagelijkse werk, dat was gewoon ‘je werk’. Maar tijdens de speech werd het wel ff heel duidelijk, wel raar. Zo nobel als het klinkt, voel ik het nou eenmaal helemaal niet.

 

Aankomende week een rondje afscheid nemen hier in Wa, wat vast weer op z’n Ghanees gebeurt, dus uitgebreid! :) Dan aankomende donderdag de bus pakken richting het zuiden. Daar hebben we afgesproken met zeven vrijwilligers om nog een laatste leuk weekendje met z’n allen te houden in Kokrobite (zie eerdere blog). En dan aankomende zondag het vliegtuig pakken, ik heb me vlucht laten verzetten dus kom een dagje eerder aan. Maandag de 15e land ik dan om iets na half 6 in Frankfurt. En dan weer richting NL rijden, richting de stamppot rauwe andijvie met spekjes, gehakt en rookworst! En uiteraard richting iedereen ;)

 

Mensen, ik zou zeggen houdoe maar weer en tot snel!

Schaap

 

PS 1    helemaal vergeten: de reacties! Ff algemeen: geen duckies gezien, souvenirtje voor sjaak ligt te wachten int klooster (op te halen voor feb :) ), al die bakkies en drankjes gaan goed komen (zie PS 2) en gefeliciteerd met Mara!

PS 2    Foto's, die kunnen jullie bekijken onder het genot van een bakje koffie of een drankje in Hardenberg of ik kom bij jullie op bezoek met de foto's. Had geen zin om ze te uploaden en lijkt me wel zo leuk om er live verslag bij te doen ;)

11 Reacties

  1. Sander:
    7 december 2008
    hahaha....wat een mooie reis kerel. Zo te lezen ben je het avontuur gaan opzoeken en ook gevonden. Niks meer van dat benauwde. Gewoon rauw kamperen op elk mogelijk plekje. Doe je goed!

    Tot heel gauw. Jammer dat je 20ste niet mee kan naar de kerstmarkt. Dit jaar gaat we weer naar Duitsland. De bratwursten gaan er wel weer in.

    Groeten
    Nathalie en Sander
  2. loes:
    7 december 2008
    he hoi
    kerel gasat je goed af.. lees ik zo
    mooi zo geniet er nog effe van voordat je het weet ben je weer hiero... hou je taai...
    hiero alles oke. mara heeft 1 nacht in ziekenhuis gelegen met koorts, ze dachten rs virus was het niet.. de dame is nu weer thuis..... verder alles wel
    en to gauw
    groet hofsinkies
  3. Marischka Borgman:
    7 december 2008
    Hoi Bram,

    Geweldig verhaal.
    Fijn dat je zo,n mooie reis hebt gehad.
    Je hebt ook van alles meegemaakt of niet dan!
    Wat zul je alles in Nederland straks gaan waarderen!
    Heb je nog een lapje stof kunnen kopen?

    We wensen je nog een laatste fijne week in Ghana en een goede reis terug naar Nederland.
    We zien elkaar binnenkort wel weer!

    Groetjes, Bert, Marischka, en Lotte
  4. John:
    7 december 2008
    En maar klagen over vervoer! ;-) Zit maar eens dagelijks in de trein tussen Hardenberg en Zwolle, dan praat je wel anders! ;-)

    Als je weer terug bent en je hebt tijd, hoop ik je een keertje op het VC te zien met een paar foto's!

    Bedankt dat ik al je verhalen in ieder geval mocht lezen!

    Hardenbergse/Zwolse groet,

    John
  5. Rien en Margriet:
    7 december 2008
    Hoi Bram,
    Wat een verhalen joh! Dat heb je toch maar mooi meegemaakt. Niet meer ziek???
    Je zult het wel koud hebben als je weer thuis bent.
    Goede reis en tot snel.
    Houdoe.
    XXX
  6. Rikkie:
    8 december 2008
    hey skoapie,

    geweldig om dit allemaal te lezen. en die foto's moeten we zeer binnenkort maar eens gaan bekijken.. helemaal voor. kunnen we gelijk gaan wii-en, want die ga ik mezelf geven als sinterklaas cadeau!! haha.

    kwaliteit van de bandjes is niet helemaal optimaal zie ik al wel... maar een keer een reisje plannen om dat te veranderen!! haha... kun je mooi mee als gids..

    zie je over een kleine twee weken weer vriend. ik zit eerst nog in het buitenland, maar ben het weekend dat je er weer bent zeker van de partij!!

    wat een belevenissen voor je, helemaal geweldig.

    greetz Rikkie
  7. Erik:
    8 december 2008
    Hey Skoapie,

    Super om te lezen, al die wijze verhalen. Ben erg benieuwd naar alle foto's!!

    Wanneer je er weer bent moet je gauw langskomen!! Kun je direct mijn lekkere "zeekoe" bekijken. ;-P hahah

    Geniet er nog maar lkkr van en maak er nog een mooie laatste week van!!!

    Groet'n de Drentjuh's
  8. Jordy & Stephanie:
    8 december 2008
    Schaap!

    Moest weer even voor je verhaal gaan zitten, wat een lap tekst! Maar wel echt gaaf om te lezen, om jaloers op te worden gewoon! Al is de zoveelste vertraging/omkoping/lekke band na een tijdje niet echt leuk meer denk ik.

    Weet je wat het geweest is trouwens toen je een paar dagen ziek was? Gewoon helemaal gaar van het reizen of ook nog iets 'extra's'? Ik zou maar een paar testjes (naar rare parasieten enzo...)laten doen als ik jou was als je weer terug bent op den Neerlandsche bodem.

    Geniet nog even van een paar mooie Afrikaanse dagen aldaar en ik zie je snel weer in NL!

    Houdoe ;)

    Jordy
  9. Kim:
    9 december 2008
    Heey Bram!

    Wat een verhaal weer! Echt gaaf zeg wat je allemaal hebt meegemaakt! Geniet nog lekker van je laatste dagen en tot snel weer! Het is weer is tijd voor een borrel ;)

    Kus!
  10. Nanda:
    9 december 2008
    Hey Bram!
    Wat een bijzonder verhaal weer! Voor mij weer even een bevestiging hoe verwent we hier zijn, als de bus 5 minuten te laat is staan we al te trappelen van ongeduld.
    Veel fun nog ff de laatste dagen en tot gauw.
    Lfs Nanda
    P.s. wij gaan per 1 febr weer in Hardenberg wonen, dus mocht je nog een appartement in Nijmegen zoeken, misschien kunnen we een goed woordje voor je doen??
  11. Neelke:
    9 december 2008
    Hey Bram!

    Poeh, het zit er alweer op joh? k geloof dat je een mooie tijd hebt gehad aan je verhalen te lezen!
    Gaaf dat je daar echt wat hebt betekend!
    Goeie reis en succes met acclimatiseren terug in NL!

    groetjes Neelke